monumenta.ch > Cassiodorus > 6 > Psalmi, 73 > sectio 7 > sectio 28 > sectio 19

Word Selection for Searching

Report an Error in this Sectio
Hieronymus, Epistulae, 4, 108, 19
In languoribus et crebra infirmitate dicebat: Quando infirma sum, tunc fortis sum . Habemus thesaurum istum in vasis fictilibus , donec mortale hoc induat immortalitatem, et corruptivum hoc vestiatur incorruptione . Et iterum: Sicut superabundant passiones Christi in nobis, et per Christum abundavit et consolatio . Ac deinde: Ut socii passionum estis, sic eritis et consolationis . In moerore cantabat: Quare tristis es anima mea, et quare conturbas me? Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi, salutare vultus mei, et Deus meus . In periculis loquebatur: Qui vult venire post me, abneget semetipsum, et tollat crucem suam, et sequatur me . Et rursum, Qui vult animam suam salvam facere, perdet eam. Et, Qui perdiderit animam suam proter me, salvam eam faciet . Quando dispendia rei familiaris et eversio totius patrimonii nuntiabatur, aiebat: Quid enim prodest homini, si totum mundum lucrifecerit, et animae suae damnum habuerit? aut quam dabit homo commutationem pro anima sua ? Et, Nudus exivi de utero matris meae, nudus et redeam. Sicut Domino placuit, ita factum est, Sit nomen Domini benedictum . Et illud: Nolite diligere mundum, neque ea quae sunt in mundo. Quoniam omne, quod in mundo est, desiderium carnis est, et concupiscentia oculorum, et superbia vitae huius: quae non est ex Patre, sed ex mundo. Et mundus transit, et concupiscentia eius . Scio ei scriptas infirmitates gravissimas liberorum et maxime Toxotii sui, quem diligebat plurimum. Cumque illud virtute complesset, turbata sum, et non sum locuta , in haec verba prorupit: Qui amat filium aut filiam plus quam me, non est me dignus . Et orans ad Dominum, loquebatur. Posside Domine filios mortificatorum , qui pro te quotidie mortificant corpora sua. Novi susurronem quemdam (quod genus hominum vel perniciosissimum est) quasi benevolum nuntiasse, quod pro nimio fervore virtutum quibusdam videretur insana, et cerebrum illius dicerent confovendum. Cui illa respondit: Theatrum facti sumus mundo, et Angelis, et hominibus : Et: Nos stulti propter Christum; sed stultum Dei sapientius est hominibus : Unde et Salvator loquitur ad Patrem: Tu scis insipientiam meam . Et iterum: Tanquam prodigium factus sum multis, et tu adiutor fortis , Ut iumentum factus sum apud te, et ego semper tecum. Quem in Evangelio et propinqui quasi mentis impotem ligare cupiebant , et adversarii suggillabant, dicentes, Daemonium habet, et Samaritanus est . Et, In Beelzebub principe daemoniorum eiicit daemonia . Sed nos audiamus Apostolum cohortantem. Haec est gloria nostra, testimonium conscientiae nostrae; quoniam in sanctitate et sinceritate, et in gratia Dei conversati sumus in mundo . Et Dominum dicentem ad Apostolos: Ideo mundus odit vos, quoniam non estis de mundo. Si enim essetis de mundo, amaret utique mundus quod suum erat . Et ad ipsum Dominum verba vertebat: Tu nosti cordis abscondita. Et, Haec omnia venerunt super nos, nec sumus obliti tui, nec inique egimus in testamento tuo, nec aversum est retrorsum cor nostrum . Et, Propter te mortificati sumus tota die, reputati sumus ut oves occisionis . Sed Dominus auxiliator meus, non timebo quid faciat mihi homo . Legit enim: Fili honora Dominum, et confortaberis, et extra Dominum nullum timueris . His et talibus testimoniis, quasi armatura Dei, et adversus omnia quidem vitia, sed praecipue instruebat se contra invidiam saevientem; et patiendo iniurias, furorem rabidi pectoris mitigabat. Denique usque ad diem mortis, et huius patientia, et aliorum zelus omnibus patuit: qui suum rodit auctorem, et dum aemulum laedere nititur, in semetipsum proprio furore bacchatur.